zaterdag 19 februari 2022

 Hobbels in het leven. Ups en downs. Vallen en opstaan. Op je bek gaan, opstaan en doorgaan. De ene valt wat vaker dan de ander. De ene staat wat vaker op dan de ander. De ene heeft meer hobbels en ups en downs dan een ander.

Hoe ga je ermee om? Wat wil je bereiken in het leven? stoppen? Doorgaan? Stoppen is geen optie voor mij dus doorgaan.

Hobbels op de weg in je leven

Dit wordt blog 194 sinds 9 augustus 2021. 

De dag dat er ineens veel veranderde in ons leven. Van de hemel in de hel. 7 augustus 2021 nog lekker zitten grieken bij Irodion in Geldrop.........

Terug in de tijd......... 2001, maart 2001.

Kinderen krijgen. Kinderen krijg je die neem je niet. Op een punt in je leven krijg je verkering. Het wordt serieus, samenwonen, trouwen en dan dan nemen we kinderen...... gelukkig gaat het vaak wel zo.

Maart 2001, op weg naar de geboorte van onze eerste zoon. Dit is uit mijn 1e huwelijk.

Bjorn mocht twee dagen leven. Hij werd geboren in het ziekenhuis in Veghel, jij overleed in het MMC te Veldhoven.

Oktober 2002 werd Jarno geboren. Een gezonde zoon met aanloopproblemen.  

Zomer 2005 kreeg mijn vader te horen dat hij niet meer te behandelen was. Sven kwam eraan, mijn vader heeft hem nog vast mogen houden in januari 2006.

Februari 2006 wilde mijn vader niet meer leven.

Na 9 maanden kreeg Sven trekjes in zijn gezicht. Op een ochtend naar de huisarts, dezelfde dag nog naar het ziekenhuis in Veghel. De volgende dag zaten we in Nijmegen in het ziekenhuis. 

Diagnose TSC. Tuberculose Sclerose Complex. 

2010 gingen we scheiden. 

Ik leerde iemand kennen en ging samenwonen in Veldhoven.  Januari 2015 was dat. Een maand later kreeg de partner diagnose borstkanker. Eind 2016 ging ik weer op mezelf wonen in Nistelrode.

20 juli 2019 leerde ik Leonie kennen. De liefde van mijn leven. We waren in no time onafscheidelijk. Eind 2020 gingen we samenwonen.

1 juni 2021 trouwden we en 9 augustus 2021 werd ze ziek, acute Myeloide Leukemie. 

5 september 2021 overleed ze in het MMC te Veldhoven.

Ik kom niet meer in dat ziekenhuis.

Daar stond ik weer alleen.......