Donderdag 11 november ..... dilemma

dilemma

Kiezen voor het juiste...... in twijfelgevallen.

Ik leerde Leonie kennen als een positieve, energieke, lekker chaotische vrouw die wilde leven, gelukkig wilde worden.

Zeg maar 2 jaar en iets meer dan een maand heb ik haar gelukkig zien worden, ze straalde van top tot teen. Wat ik hoorde vertellen van iemand: ze was gelukkiger met mij in 1 dag dan al die maanden in een vorige relatie.

We hadden het nooit over doodgaan. We hadden het nooit over administratieve dingen die moesten gebeuren. Ik deed mijn ding en zij deed haar ding, dacht ik.

We waren super gelukkig. Allebei een meer dan goed inkomen. Wat wil je nog meer. Een huis waarin ik elke keer, stapje voor stapje wat dingen veranderde, mooier maakte. Ze was trots op mij dat ik dat deed. Ik was blij dat ik dat mocht doen. 

Als ze thuis kwam was het steevast Hey lekker ding en ik zei dan Hey schatteke en dan kusten We elkaar. Elke dag. In de ochtend als ik of zij ging werken of als zij of ik thuis kwam.

We waren altijd bezig met van alles en nog wat. Leonie wilde echt leven, gelukkig zijn.

Onvoorstelbaar dat ze dat niet eerder mee mocht maken. We hadden het zelden over vroeger, het ging altijd over wat we nog wilden doen.

Ik was echt dolgelukkig en Leonie ook. Wat wil je nog meer?

Ik wist wel dat ze administratief geen hoogvlieger was. Daarvoor hoefde ik alleen maar een blik in de kast te werpen.

Je gaat trouwen, een fantastisch mooie dag met mooi weer, mooie mensen om je heen en de liefde van mijn leven erbij.

Dan gebeurt er iets wat geen scriptschrijver voor elkaar krijgt. Ze wordt ziek. Acute leukemie. Boem die komt binnen.

We gingen knokken, strijden, topsport bedrijven. Zij in het ziekenhuis, wij thuis, op het werk, op school, in het ziekenhuis. De strijd leek goed te verlopen. 18 augustus 2021 de laatste foto van haar met Danique. Leonie zoals ze was. Tong uitsteken en net doen of er niks aan de hand was. Waar zouden wij ons druk over maken?

Natuurlijk polste ik weleens bij haar van, die enveloppen van ........, moet ik daar iets mee? Nee dat loopt allemaal automatisch.

Ok zei ik dan, prima.

Je ligt in het ziekenhuis, je bent een strijd aan het voeren. Dat losgekoppeld van de rest, prima. 

Je gaat ook denken aan als dit niet goed gaat, wat dan?

Haar 3 dochters. Haar Chrisje. De hondjes. Haar administratieve rompslomp....... 

Toch zijn dat zorgen die haar bezig hielden,  100% zeker.

Ik ga niet in detail maar er liepen wat dingen die ik niet wist. Die haar wel degelijk zorgen baarden. 

Ze had deze zaken makkelijk kunnen oplossen door mij erin te betrekken. Dan hadden we het samen kunnen doen. Samen zoals het hoort.

Het was een beetje boven haar hoofd gegroeid. Een niet al te leuke jeugd,  een niet al te leuk leven daarna. Scheiden en vluchten naar een andere plek. De plek waar ik nu ben, waar we samen gelukkig waren.

Leonie wilde leven en dat deed ze. De rest komt wel goed. 

Inderdaad schatteke, het komt goed maar niet op de manier die ik voor ogen had en jij ook niet.

Ik leer je nu nog steeds beter kennen. Je zei altijd als ik iets wilde doen: kan ik zelf!! Dan zei ik klopt, dat heb ik gezien en nu doe ik het voor jou. Dat accepteerde ze met tegenzin maar op haar werk vertelde ze wel dat ze het geweldig vond wat ik allemaal deed voor haar, voor ons.

Er waren, nu achteraf gezien ook dingen die je mss wel kon maar je deed het niet. Het komt wel goed.

Wat zou ik je graag geholpen hebben met alles op te lossen. Had het toegelaten schatteke, had erover gepraat met mij dan had ik je kunnen en zeker hebben geholpen.

Jou chaotische stukje in je leven oplossen.

Net zoals ze toen de verkeerde bloedplaatjes bij je aanhingen. Daar heb je zowel positief als negatief niks aan overgehouden, behoudens stress. 

Dat was met het administratieve deel precies zo, dat heeft zeker stress opgeleverd.

Ik ben niet boos, echt niet. 

Jij deed het juiste, je ging leven.

leonie